Yüzyıllar önce büyük ve ihtişamlı bir ülke vardı. Bu ülkede büyü yapılması yasaklanmıştı. Çünkü herkes biliyordu ki büyü insanların vazgeçemeyeceği ve kötülükten yana kullanacağı bir gereçti, çoğu kişi için se bir tutku. Çoğu kişi bunun farkındaydı, büyünün neler yapabiliceğine uzun yıllar boyunca şahit olmuşlardı ve büyünün nasıl can aldığını yakından görmüşlerdi. Ama artık buna izin veremezlerdi, büyünün kara büyünün hayatlarını mahvetmesine bir daha göz yumamazlardı.
O gün anneme yardım etmek için ormana mantar toplamaya gitmiştim. Dönüşte kasaba meydanında toplanan kalabalığı gördüm. Kalabalığın tam ortasında bir kafes vardı. İçinde ağzı ve elleri bağlı bir adam vardı. Kafesin etrafında ise krallık askerleri vardı. Durumun ciddi bir şey olduğunu anladım. Bir kadının yanına yaklaşarak ne olduğunu ve kafesteki adamın kim olduğunu sordum. Kadın "O çok kötü biri. Bir büyücü ." dedi.
"Ama büyücü diye bir insanı böyle canice bağlayamazlar..."
"O bizim bildiğimiz gibi bir büyücü değil kızım. Kara büyüler yapan bir büyücü! Bunu saklayabileceğini sanmış ama yapamadı, yakalandı işte. "
" Peki, şimdi ona ne yapacaklar? "
" Suçunun cezasını en ağır şekilde ödeyecek yani idam edilecek..."
"Çok kötü. Büyü iyi şeyler için de kullanılabilir fakat kara büyü... Bunun hiçbir affı yok! "
" Büyü herzaman büyüdür. Karası akı yok! Ve son olarak şunu unutma kızım insanlar nefislerine karşı gelemezler..." dedi ve yürüyüp gitti.
Bu neydi şimdi? Bir şey diyemedim daha. Son bir kez kafese bakmak için kafasını çevirdim ve büyücü ile göz göze geldim. O anda sanki lanetlenmiş gibi hissettim kendimi. Aslında bir bakıma öyleydi de. Çünkü büyü yapmayı biliyordum ve ne kadar iradesimi kullansam da büyü beni tutsağı haline getirmişti ve büyü yapmaya da mecburdum. İşte bu sebep yüzünden kadının sözleri kanımı dondurmuştu. Ya kendime hakim olamazsam ya birileri büyü yaptığımı öğrenirse... Bu kötü fikirleri kafasımdan atmaya çalıştım ve eve doğru yürümeye başladım. Kafamda o kadar çok şey vardı ki, bu halde eve gitmek istemiyordum. Dünyanın en karanlık yerine gidip ölene kadar orda yaşamak istiyordum ama annemi yalnız bırakamazdım. Onun hiç kimsesi yok. Ne olursa olsun onu kendi lanetim yüzünden ölüme terk edemezdim. Çünkü annem bana muhtaçtı ve nefret ettiğim güçlerim ile onu korumalıydım.
Yolda yürürken biri kolunu tuttum. Ani olarak elin sahibine dirsek attım. Sonradan o elin sahibinin sevdiğim çocuk olduğunu gördüm. O an kalbine bir bıçak saplanmıştı sanki.
“ Çok özür dilerim. Canın çok yandı mı? Ah benim aptallığım kusura bakma! “
“ Hayır, acımadı gerçekten. Ama sağlam bir vuruştu, aferin sana… “
“ Çatlak… Niyeymiş o? “
“ Tek başına olduğunda kendini koruyabilirsin, yani bir nebzede olsa. “
“ Ya git işine benim eve gitmem lazım. İyi günler Dan! “
“ Tamam sinirlenme! Kızdırmayacağım seni, söz… “
“ Gerçekten eve gitmem gerekiyor, annem beni bekliyor… “
“ Tamam gidersin. Önce soruma cevap ver. Bu akşam işin var mı? Yani evde oturmaktan başka? “
“ Var! “
“ Neymiş o? “ Yüzünden cevabıma üzüldüğü çok belli oluyordu.
“Sen anlamazsın! Niye sordun ki? “
“ Bu akşam Serena’nın yaş günü var. Belki birlikte gidebiliriz diye sordum. Benimle gelir misin? Gerçekten çok güzel olacak, kasabanın tüm gençleri orada olacak… “
“ Sen beni biraz daha oyalamaya devam edersen değil bu akşam annem hiçbir akşam gelmeme izin vermez… “
“ Tamam. O zaman acele et, hemen gidelim. Cevabın yolda veririsin. Ve lütfen cevabın olumlu olsun, beni başka kızların yiyici bakışlarına mecbur etme… “
“ Bakarız artık! “ O kadar sevinmiştim ki, tedirginliğim biranda yok olmuştu. Şimdi ikimizde eve doğru yürümeye başladık ve gün hakkında konuşmaya başladık.
Eve geldiğimizde bahçede bir sepetin içinde taze meyveler vardı. Birer tane elma alıp yemeye başladık.
“ Mmmm! Çok güzel bu… “
“ Annem sorarsa elmayı yıkadığını söyle, tamam mı? “
“ Tamam! “ Dan gülmeye başladı bende elimde olmadan güldüm.
“ Anne! Ben geldim, nerdesin? “ Annem biranda önüme çıkınca elimde olmadan kendimi arkaya attım, Dan olmasaydı yere düşecektim.
“ Merlin, biraz dikkat et. “
“ Peki. Sende gülme! “ Dan beni ayağa kaldır ama gıcık gıcık gülüyordu.
“ Hoş geldin, Dan! “
“ Hoşbulduk Bayan Harwood! Nasılsınız? “
“ İyim, teşekkür ederim. Bu ziyaretini neye borçluyuz? Sen pek gelmezdin buraya…“
“ Özür dilerim pek fazla zamanım olmuyor. Sarayda çok iş var…“
“ Anladım. Otursanıza! “
“ Annecim, Dan beni bu gece Serena’nın yaş gününe götürmek istiyor…
Gidebilir miyim? “
“ Bakalım bi… Mantarları getirdin mi? Güzellerdir umarım… “ Sepeti aldı, baktı.
“ Aferin sana, hepsi çok güzel. O zaman gidebilirsin. Ama geç gelmek yok.”
“ Ben söz veriyorum gece yarısaı olmadan eve getiririm Merlin’i. “
“ Tamam, o zaman. “ dedi.
Çok mutlu olmuştum. Neredeyse günlerimin yarısını Dan ile sarayda geçiriyordum ama bu bana yetmiyordu. Geceleri onunla olmak, onunla
uyumak, onun kollarında kendimi kaybetmek istiyordum. Bunlar sadece bir hayaldi. Bu lanet peşimi bırakmadıkça asla biriyle mutlu olamazdım. Ama artık geleceği önemsemiyordum benim için sadece şimdi vardı ve anımı en iyi şekilde yaşamak istiyordum.
“ O zaman sen şimdi git. Akşam beni almaya gelirsin. Bende bu arada işlerim yapıyım. Tamam mı? “
“ Şimdi gidiyorum. Ama akşam geldiğimde bu arada dünyanın en güzel kızını bulmak istiyorum” dedi ve sonra eğilerek:
“ Ama sen her halinle dünyanın en güzel kızısın… “ dedi ve gitti. Çok şaşırmıştım. Şimdiye kadar Dan’den çok şey duymuştum ama bu defa söyledikleri diğerleri gibi değildi içinde daha önce ondan duymadığım bir duygu vardı… Kendini topladım ve odama çıktım. Sonra da büyü defterime şunları yazdım:
Senden korkmuyorum. Ve asla sana teslim olmayacağım. Sadece adil bir dövüş istiyorum…
Konu: Merlin Harwood 
Çarş. Ara. 30, 2009 6:16 pm
